Zając na balu

Tak à propos karnawału. Przypomniał mi się jeden z moich pierwszych bali. To było w przedszkolu. Mama przygotowała mi strój własnoręcznie (wtedy nie było sklepów, w których można było kupić te wszystkie gadżety). Byłam zającem, z futrzaną czapką z uszami na drucikach, kamizelką i ogonkiem na tyłku. Spokojnie, bez skojarzeń. Bardziej niż króliczka z Playboya dla dewiantów przypominałam małego człowieka z epoki paleolitu. Niemniej jednak byłam strasznie szczęśliwa, że choć przez jeden dzień mogłam być zającem...

Jakie było moje zdziwienie, kiedy na balu zastałam same królewny, czarodziejki, wróżki i inne kolorowe sukienki. Najmniej dziewczęcy spośród tego towarzystwa był czerwony kapturek. Co na ten temat mógł pomyśleć zając w rajtuzach?
Jakiś czas później w szkole tańca pani instruktorka, bez konsultacji ze mną, stwierdziła, że będę chłopcem na pierwszym występie, ponieważ jako jedyna dziewczynka miałam krótkie włosy, a było za mało chłopaków. Zamiast w spódnicy miałam wystąpić w męskim stroju krakowiaka. Kariera taneczna została przerwana, a eks-zając, ze łzami w oczach, wrócił do domu zapuszczać włosy. 

Jak to jest, że dzieci lubią się "wtopić", a dla niejednego dorosłego koszmarem jest spotkać na imprezie kogoś w identycznej sukience od Dolce czy innego banana. W gruncie rzeczy chodzi o to samo - jak odbierze nas otoczenie. Raz jesteśmy dziwni, bo odstajemy za bardzo, a raz dziwni, bo właśnie za bardzo podobni.

Po latach spotkałam kolegę z przedszkola i okazało się, że on pamięta tego mojego zająca. Fajnie. Tak sobie myślę, że każdy powinien choć raz być "zającem" i niech żyje bal. Cieszę się, że mama nie chciała, żebym na siłę była jak wszyscy i pokazywała mi różne możliwości. Łatwiej później być dokładnie tym kim się chce. Lepiej, zamiast oglądać się na innych, więcej patrzeć pod swoje własne nogi, żeby przez przypadek nie wdepnąć w jakąś pośniegową kupę:)

Udanego weekendu! J.